Τελευταία, το σκοταδι ειναι πιο προσιτο. Το φως με τυφλωνει. Το δέος δειχνει να εχει κρυφτει κάπου.. κάπως.. δεν ξερω. Η σκοτεινή μου πλευρά μυήθηκε στο βολικό μονόχρωμα. Κοιτώ το φώς και με πιάνει δέος. Φοβάμαι το άγνωστο αυτό κομμάτι. Τα πόδια μου λυγίζουν. Θέλω να γυρίσω πίσω. Προσπαθώ να διώξω το φόβο.. Κλείνω τα μάτια και βαδίζω με αδιαφορία εμπρός..




Είναι πειρασμός
το άγνωστο

Κάνω ένα βήμα πίσω.. και είμαι ευτυχής.. μεστο μονόχρωμά μου.

Ευτυχής και δε ντρέπομαι πια